Ρήμαν

Ρήμαν λέγουμε τα λέξεις που φανερών'νε ντο εφτάει («γράφω»), για ντο παθάν («βρέχουμαι») το υποκείμενον.

Το ενεργητικόν και το παθητικόν η μορφήν

Τα ρήματα που τελειών'νε σο πρώτον τ' ενικόν πρόσωπον τ' ενεστώτα σε -ω είναι σο ενεργητικόν τη μορφήν και κοφτά λέγουματα «ενεργητικά». Άμαν σο νόημαν όλεα ενεργητικά 'κ είναι, λ.χ. υπάρχω. Πολλά όμως ασ' ατά φανερών'νε πως το υποκείμενο ενεργεί, λ.χ. τρέχω, πλέκω.

Τα ρήματα που τελειών'νε σο πρώτον τ' ενικόν πρόσωπον τ' ενεστώτα σε -ωμαι ή σε -ουμαι είναι σο παθητικόν τη μορφήν και κοφτά λέγουματα «παθητικά». Λέγουμε κι ατά πα παθητικά επειδή και πολλά ασ' ατά φανερών'νε πως το υποκείμενον κατ' παθάν, λ.χ. τυρανίουμαι, βρέχουμαι κ.τ.λ. Έχουμε άμαν ρήματα παθητικά που 'κ φανερών'νε πάθεμαν αλλά ενέργειαν, λ.χ. εργάζομαι.

Οι χρόνοι

Η πράξη και το πάθεμαν τη ρηματί 'κ γίνταν πάντα σον ίδιον καιρόν. Για τ' ατό και σο ρήμαν διακρίνουμε διάφορα χρόνους, που κυρίως είναι τρία:

1. Το ατωριζνόν (γράφω)
2. Το μελλούμενον (θα γράφω)
3. Το περαζμένον (έγραψα)

Αρχαιότροπες καταλήξεις

• Το ανακατώνομαι εγέντον ανακατούμαι.
• Το απλώνομαι εγέντον απλούμαι.

Τέρεν

• Επίρρημαν
• Ουσιαστικόν
• Σύνδεσμον

Βιβλιογραφία

• Τοπχαράς, Κ. 1928, 1932: Ι Γραματικι Τι Ρομεικυ Τι Ποντεικυ Τι Γλοςας. Ρόστοβ-Ντον. ISBN 960-343-448-5