Σημαντική αλλαγή σημειώθηκε κατά την Αναγέννηση στις Καλές Τέχνες, όπως ονομάζονται η ζωγραφική και η γλυπτική κυρίως. Η αποθέωση του σωματικού κάλους, η πιστή αναπαράσταση της φύσης, η στροφή προς τα κλασικά καλλιτεχνικά πρότυπα, υπήρξαν στόχοι όλων σχεδόν των καλλιτεχνών του 16ου αιώνα.
Στο Λεονάρδο Ντα Βίντσι, εκτός από την <<Τζοκόντα>>, οφείλεται σειρά σπουδαίων ζωγραφικών συνθέσεων, από τις οποίες ξεχωρίζει ο θαυμάσιος <<Μυστικός Δείπνος>>, που προβάλλει το δράμα των συνειδήσεων σε αντίθεση με την εσωτερική, τη θεϊκή αταραξία του Ιησού. Στην <<Παναγία των βράχων>> και στην <<Προσκύνηση των Μάγων>> απομακρύνεται από την παραδοσιακή ζωγραφική των θρησκευτικών θεμάτων και πετυχαίνει νέες λύσεις, συνδυάζοντας το μυστηριακό στοιχείο με την ομορφιά της ζωής.
Ο Μιχαήλ Άγγελος Μπουοναρότι (1475-1564), πολύπλευρη προσωπικότητα, έχει χαρακτηριστεί ο μεγαλύτερος πλάστης μετά το Φειδία και θεωρείται ότι το αρχιτεκτονικό του έργο αποτελεί τη βάση για τους τύπους των επόμενων εποχών. Από τις σημαντικότερες ζωγραφικές του συνθέσεις είναι η <<Δευτέρα Παρουσία>> στο παρεκκλίσιο του Σίξτου (Καπέλλα Σιξτίνα) στο Βατικανό. Το έργο αυτό, περιλαμβάνει περισσότερα από τετρακόσια πρόσωπα και είναι μια από τις μεγαλύτερες δημιουργίες στην ιστορία της ζωγραφικής. Στο γιγαντιαίο άγαλμα του Μωυσή στον τάφο του πάπα Ιουλίου Β' και στο επίσης τεράστιο άγαλμα του Δαβίδ αποκαλύπτονται οϊ μεγάλες δυνατότητες του καλλιτέχνη, που συνδυάζει τα χαρακτηριστικάτης αρχαίας Ελληνικής τέχνης με τις τάσεις της μνημειακής γλυπτικής της εποχής του.
